کاربرد مدل تصمیم گیری چند معیاره در انتخاب جاذب بهینه ید رادیواکتیو هوابرد ناشی از تاسیسات و نیروگاه های هسته ای در ایران

سابقه و هدف: یکی از مهمترین آلاینده های تاسیسات هسته ای ید می باشد و برای حذف آن تا کنون جاذب های متفاوتی ارائه شده است. هدف از انجام این مطالعه انتخاب جاذب های بهینه ید رادیواکتیو هوابرد، متناسب با شرایط کشور ایران است. مواد و روش ها: برای اجرای مدل بهینه سازی، در ابتدا هشت معیار انتخاب شد و وزن آنها با استفاده از روش های اسمارت (smart) و بردار ویژه (eigene vector) تعیین گردید و اوزان با میانگین گیری هندسی تبدیل به یک وزن شد. سپس، با استفاده از دو روش بهینه سازی، ساو (saw) و تاپسیس (topsis)، شاخص ها اولویت بندی شدند. نتایج: بیشترین وزن معیارها مربوط به هزینه تامین مواد اولیه و کمترین وزن مدت زمان نگهداری است. بر اساس اولویت بندی، در حال حاضر باید ابتدا از زغال فعال به عنوان جاذب بهینه استفاده کرد. از دو روش تاپسیس و سا برای اولویت بندی انواع بسترهای جذبی استفاده شد که نتایج هر دو روش اولویت بندی یکسان بود. هم چنین، نتایج نشان داد که به ترتیب زغال فعال معمولی، زغال فعال آغشته با teda، زغال فعال آغشته به hmta و زئولیت های نقره، به ترتیب بهترین انتخاب برای جاذب ها در ایران هستند. نتیجه گیری: اگرچه زغال فعال آغشته به teda دارای بهینه ترین میزان جذب است، ولی به دلیل تاثیری که سایر شاخص ها در انتخاب آن دارد، این بستر جاذب اولویت دوم را به خود اختصاص می دهد. باید با رفع گلوگاه های فن آورانه در تولید صنعتی زغال فعال آغشته به teda، سیستم های حفاظت فردی و گروهی را با استفاده از این جاذب ارتقاء داد.